Χριστούγεννα Αγάπης

Στον τεχνολογικά, εξαιρετικά ανεπτυγμένο κόσμο μας, εμείς οι “πολιτισμένοι” άνθρωποι δε θέλουμε κατά βάθος να επιτρέπουμε στα συναισθήματά μας να εκδηλώνονται, γιατί συνήθως- όπως έχουμε δυστυχώς μάθει- προδίδουν αδυναμία, αφέλεια, ή έλλειψη αυτοκυριαρχίας… Σκεφτήκατε όμως ποτέ ότι όταν δεν εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, τότε πώς θα δείξουμε στους αγαπημένους μας την αγάπη, την αφοσίωση και την εκτίμησή μας; Μήπως, λοιπόν, τώρα που είναι Χριστούγεννα, η μεγαλύτερη γιορτή της αγάπης, είναι η καταλληλότερη στιγμή για να πείτε στους αγαπημένους σας πόσο τους αγαπάτε εκφράζοντας με λόγια όλα όσα νιώθετε γι’ αυτούς;

Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που προσπαθούμε να ελέγχουμε τα συναισθήματα που αναδύονται από μέσα μας, να τα επηρεάζουμε με τη λογική μας, να τα καταπιέζουμε και ν’ αφήνουμε να κυριαρχεί πάνω μας η λογική. Ποιος, αλήθεια, δεν ξέρει από τη διαπαιδαγώγησή του φράσεις, όπως: « Πρώτα να σκέφτεσαι και μετά να ενεργείς», ή « Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει» και « Μην αφήνεσαι να σε παρασύρουν τα συναισθήματά σου»…

Ένα γυναικείο χαρακτηριστικό

-Τα θεωρούνται γενικά ένα γυναικείο χαρακτηριστικό. Στους άνδρες υποτίθεται πως προσδίδουν έλλειψη «ανδρισμού» (ό, τι και να σημαίνει αυτό) ή θηλυπρέπεια. Από τις γυναίκες, βέβαια, όλοι περιμένουν συναισθηματικές εκδηλώσεις. Όταν όμως εκείνη αντιδρά συναισθηματικά, θεωρούν το γεγονός ένδειξη πνευματικής κατωτερότητας. Κι όταν τα κρύβουν, τότε τους κολλάνε τον αφορισμό πως είναι ψυχρές…

-Έτσι εξηγείται, λοιπόν, γιατί οι περισσότεροι έχουμε κλείσει τα συναισθήματά μας μέσα σε ένα κλουβί που λέγεται «έρωτας και σεξουαλικότητα». Είναι ο μοναδικός τομέας που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να εκδηλώνει συναισθήματα, όπου τ’ αφήνουμε να δράσουν, όπου τα περιμένουμε από τον έρωτά μας και από το σύντροφό μας.

-Όταν κάποιος μας χαϊδεύει τρυφερά κι εμείς αφηνόμαστε στα χάδια και τις τρυφερότητές του, αυτό που λαχταράμε είναι να απολαύσουμε επιτέλους τα συναισθήματά μας, να βυθιστούμε βαθιά στον κόσμο τους και μαζί με τον σύντροφό μας να αφεθούμε να μας παρασύρουν σε ένα κύμα ηδονής, ευχαρίστησης και ευτυχίας.

Παλιά, δυσάρεστα και ξεχασμένα συναισθήματα

-Στον σεξουαλικό έρωτα ωστόσο δεν αναδύονται μονάχα όμορφα συναισθήματα χαράς, απόλαυσης ή έκστασης, αλλά ξυπνούν και παλιά, δυσάρεστα και απωθημένα συναισθήματα. Το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει σε στιγμές που δεν τα περιμένουμε καθόλου, δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργο, αν η συναισθηματική μας ζωή έχει περιοριστεί τόσο πολύ στη σεξουαλικότητα. Γιατί την ώρα του σεξουαλικού έρωτα είναι κανείς ιδιαίτερα «προσιτός» για κάθε είδους συναίσθημα. Υπεύθυνη γι’ αυτό είναι η ειδική αυτή κατάσταση που βρισκόμαστε: Είμαστε γυμνοί, δείχνουμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, ανοιγόμαστε στον άλλο αλλά και στον εαυτό μας. Ο έρωτας, λοιπόν, δεν είναι μονάχα μια συνάντηση με το σύντροφο, αλλά και με το δικό μας βαθύτερο Είναι.

–Τα συναισθήματα που αναδύονται στις ιδιαίτερες στιγμές μας, δεν είναι απαραίτητο να έχουν σχέση με την παραπάνω συγκεκριμένη κατάσταση. Συχνά, νιώθουμε ξαφνικά ένα κύμα οργής, επιθετικότητας, άγχους, αηδίας ή και ενοχής, χωρίς να ξέρουμε συγκεκριμένα σε τι οφείλεται. Τέτοιου είδους συναισθήματα συνήθως ανάγονται σε βιώματα που καμιά φορά φτάνουν μέχρι την παιδική μας ηλικία. Έχουμε πια ξεχάσει τι ήταν αυτά τα βιώματα, τι συνέβη τότε. Αυτό που απέμεινε είναι απομεινάρια συναισθημάτων που ανεβαίνουν σαν απαλό σύννεφο στην επιφάνεια. Τέτοιου είδους βιώματα οφείλονται ίσως στη γεμάτη ισχυρογνωμοσύνη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από τους γονείς μας, αλλά και σε εμπειρίες από προηγούμενες σχέσεις. Μια ιστορία ζήλιας, λόγου χάρη, που δεν έχουμε ακόμα χωνέψει, μας εξοργίζει κάθε φορά που μας έρχεται στο νου.

Τα συναισθήματα δεν μπορούμε να τα «φτιάξουμε»

–Μπορούμε όμως να τα δεχτούμε –σαν μια θετική απόδειξη ότι έχουμε μέσα μας ζωντάνια και είμαστε ικανοί να τα αισθανόμαστε και να τα βιώνουμε. Είναι κάτι που πράγματι χαλαρώνει κι ελευθερώνει το σώμα.

–Σε μια σχέση εμπιστοσύνης, όπου νιώθουμε ότι είμαστε αποδεκτοί, έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσουμε όχι μονάχα τον σύντροφό μας, τα συναισθήματα και τα βιώματά του, αλλά και να τον ανακαλύψουμε μέσα από αυτά και να τον αποδεχτούμε έτσι όπως είναι. Μια δυνατότητα άλλωστε που έχουμε και με τον εαυτό μας.

Μαρία Ορφανίδου