Το παιδί και τα μάτια του

Οι παθήσεις των ματιών στην παιδική ηλικία δεν είναι διόλου σπάνιες. Μάλιστα, σύμφωνα με διεθνή στατιστικά στοιχεία, περίπου 2 στα 10 παιδιά ηλικίας 5-12 ετών παρουσιάζουν κάποιο οφθαλμολογικό πρόβλημα.

Εκείνο που πρέπει να γνωρίζετε ως γονείς είναι ότι ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ή όχι συμπτώματα, ο προληπτικός οφθαλμολογικός έλεγχος των παιδιών είναι απαραίτητος, καθώς τυχόν προβλήματα στην όραση ενός παιδιού, που δεν έχουν γίνει αντιληπτά και άρα δεν έχουν αντιμετωπιστεί, μπορεί να έχουν επιπτώσεις τόσο στη σχολική του απόδοση, αλλά κυρίως στην ομαλή ανάπτυξή του. Γι’ αυτό και η φροντίδα των ματιών των παιδιών σας θα πρέπει να γίνει κύρια μέριμνά σας.

Ο πρώτος οφθαλμολογικός έλεγχος του παιδιού γίνεται αμέσως μετά τη γέννησή του, για να ελεγχθεί και να ανιχνευθεί καθετί που μπορεί να καθυστερήσει ή να δημιουργήσει προβλήματα στην ομαλή εξέλιξη της όρασής του.

Αν όλα είναι φυσιολογικά, τότε η επόμενη εξέταση γίνεται στην ηλικία των 3-3 ½ χρονών, τότε δηλαδή που το παιδί είναι σε θέση να περιγράψει σύμβολα και αντικείμενα.

Ο επόμενος έλεγχος γίνεται στην ηλικία των 5 χρονών περίπου. Ακολουθεί άλλη μία στη σχολική ηλικία, όταν το παιδί αναγνωρίζει πλέον και αριθμούς, ενώ από κει και πέρα πρέπει να εξετάζεται από τον οφθαλμίατρο μία φορά το χρόνο.

Να θυμάστε ότι:

Μια απλή οφθαλμολογική εξέταση γύρω στα τρία χρόνια μπορεί να «σώσει» τα μάτια του παιδιού σας… Κι αυτό γιατί πολλές παθήσεις των ματιών, εάν διαγνωστούν έγκαιρα, μπορούν να θεραπευτούν, ενώ αν διαγνωστούν μετά την ηλικία των 7-9 χρονών, τότε δεν υπάρχει σωστή ανταπόκριση στη θεραπεία και προκαλούνται μόνιμα προβλήματα.

Εκείνο που πρέπει να γίνει σαφές στους γονείς είναι ότι η πλήρης οφθαλμολογική εξέταση των παιδιών πρέπει να γίνεται ακόμα και όταν δεν υπάρχουν εμφανή συμπτώματα. Άλλωστε, μην ξεχνάτε ότι ένα παιδί 2-3 χρονών δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν βλέπει καλά, οπότε δεν μπορεί και να παραπονεθεί.

Πότε η οφθαλμολογική εξέταση πρέπει να γίνεται νωρίτερα

Υπάρχουν, όμως, και ορισμένες περιπτώσεις, όπου η οφθαλμολογική εξέταση των παιδιών επιβάλλεται να γίνει πριν από την ηλικία των 3 ετών. Οι περιπτώσεις αυτές είναι οι παρακάτω:

Όταν και οι δύο γονείς φορούν γυαλιά ή πάσχουν από κάποια σοβαρή οφθαλμολογική πάθηση. Στην περίπτωση αυτή η εξέταση του παιδιού πρέπει να γίνεται από τον πρώτο χρόνο.

Όταν το παιδί γεννιέται πρόωρα και έχει μπει σε θερμοκοιτίδα. Σε μια τέτοια περίπτωση το παιδί πρέπει να παρακολουθείται οφθαλμολογικά από τον πρώτο μήνα της ζωής του, γιατί υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να υποστεί αμφιβληστροειδοπάθεια της προωρότητας.

Όταν υπάρχει κάποιο εμφανές σύμπτωμα, το οποίο φανερώνει πρόβλημα στα μάτια του παιδιού.

Ανησυχητικά συμπτώματα που πρέπει να σας βάλουν σε υποψία

Όταν το παιδί σας:

Αλληθωρίζει, γιατί η θεραπεία σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αρχίζει όσο το δυνατόν νωρίτερα.

Έχει ιδιαίτερα μεγάλα μάτια και ιδίως όταν το ένα μάτι του είναι μεγαλύτερο από το άλλο. Κάτι τέτοιο μπορεί να σημαίνει την ύπαρξη μιας πολύ σοβαρής πάθησης (συγγενές γλαύκωμα), η οποία πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα.

Είναι νεογέννητο, δακρύζει συχνά και βγάζει τσίμπλες στα μάτια, οπότε πρέπει να εξεταστεί μήπως και υπάρχει απόφραξη των δακρυϊκών σωληναρίων.

Έχει την κόρη ενός ή και των δύο ματιών του άσπρη. Η λευκοκορία είναι ο συνηθέστερος τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται ο πρωτοπαθής, κακοήθης, ενδοφθάλμιος όγκος της παιδικής ηλικίας, το ρετινοβλάστωμα.

Κουράζεται εύκολα ή ζαλίζεται από το διάβασμα, γιατί μπορεί να μη βλέπει καλά ή να έχει ανεπάρκεια σύγκλισης.

Παρακολουθεί τηλεόραση από πολύ κοντά, γιατί ίσως αυτό να σημαίνει ότι δεν βλέπει πολύ καλά από μακριά.

Αυτό το γνωρίζατε;

Δεν πρέπει ποτέ να βάζετε κολλύριο στα μάτια των παιδιών σας χωρίς τη σύσταση του οφθαλμίατρου.

Σε κάθε ατύχημα των ματιών είναι απαραίτητη η εξέταση από τον ειδικό.

Από την Βιβή Σπηλιοπούλου

 

Ο μπαμπάς και η μαμά τσακώνονται!

 

Στην καθημερινή ζωή ενός ζευγαριού παρεμβαίνουν πολλοί παράγοντες που καμιά φορά δεν είναι εύκολο να εναρμονιστούν και που σε κάποια στιγμή μπορούν να προκαλέσουν ένα βραχυκύκλωμα, μια έκρηξη ή μια καταιγίδα, χωρίς αυτό να σημαίνει και καταστροφή. Ακόμα και τα πιο ταιριαστά ζευγάρια έχουν τις καλές και τις κακές τους στιγμές…και είναι λογικό να είναι έτσι τα πράγματα. Μέσα σε ορισμένα φυσιολογικά όρια –προφανώς τώρα δεν αναφερόμαστε στους βίαιους τσακωμούς- οι λογομαχίες και οι μικροτσακωμοί είναι αναπόφευκτοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι παρότι οι γονείς δεν πρέπει να νιώθουν ενοχές γιατί τσακώθηκαν μπροστά στα παιδιά τους, από την άλλη, είναι απαραίτητο να καταλάβουν με τί τρόπο μπορεί να επηρεαστούν συναισθηματικά τα παιδιά, ποιές ψυχολογικές επιπτώσεις έχει σ’ αυτά το παραμικρό δείγμα επιθετικότητας ανάμεσα στους γονείς τους και ποιες ιδέες τους περνούν από το κεφάλι. Η βία μπορεί να είναι καταστρεπτική Όταν η επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι χαλάσει πια σε τέτοιο σημείο ώστε οι διαφωνίες να μετατραπούν σε συχνούς και βίαιους καβγάδες, τότε πια η ιστορία είναι πολύ σοβαρή. Υπάρχουν περιπτώσεις που τα παιδιά χρησιμοποιούνται σαν όπλα με τα οποία οι γονείς επιτίθενται ο ένας στον άλλο. Μερικές φορές, ο ένας από τους δυο προσπαθεί να μειώσει τον άλλο μπροστά στο παιδί για να κερδίσει την εύνοιά του ή τη βοήθεια του στον καβγά. Κανείς δε θα ξαφνιαστεί αν κάποιο παιδί που ζει τέτοιες καταστάσεις, παρουσιάσει τα πιο διαφορετικά συμπτώματα: από κρίσεις αμυγδαλών κ.τ.λ. …αποτυχία στα μαθήματά του ή κάποιο ατύχημα. Όταν οι γονείς φτάσουν σε ακραίες καταστάσεις, το καλύτερο είναι να καταφύγουν σε κάποιον ειδικό και να ζητήσουν βοήθεια και προσανατολισμό. Και θα έπρεπε επίσης να μπορούν να σταματούν για να μιλήσουν με τα παιδιά τους. Πολλοί γονείς δεν εξηγούν την κατάσταση στα παιδιά τους, γιατί νομίζουν πως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα τα παιδιά μπορούν να τα καταλάβουν σχεδόν όλα. Από την άλλη, υπάρχουν και γονείς που ούτε καν ακούν τα λόγια των παιδιών τους πιστεύοντας πως δεν έχουν και πολλά να πουν ή πως αυτά που λένε, είναι μόνο παιδιάστικα λόγια. Για το καλό όλων Δώστε στο παιδί τη θέση που του αντιστοιχεί. Το παιδί δεν είναι ενήλικας, ούτε και μεσάζοντας, είναι παιδί! Να μιλάτε πολύ με το παιδί. Να συζητάτε με φυσικότητα ακόμα και με τα πιο μικρά. Να αποφεύγετε τη σιωπή και την απόκρυψη, προσέχοντας όμως να μην τα ανακατεύετε υπερβολικά στους καβγάδες που αφορούν μόνο το ζευγάρι. Φροντίστε να καταλάβει το παιδί ότι οι γονείς του είναι ανθρώπινα πλάσματα, που μπορεί να νευριάσουν, να είναι κουρασμένοι ή να έχουν προβλήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πάψουν να αγαπιούνται ή πως θα πάψουν να το αγαπούν. Να συμπεριφέρεστε αυθόρμητα, τόσο στις εκδηλώσεις επιθετικότητας όσο και της αγάπης. Για να δει το παιδί ότι εκτός από τα λόγια και τις απότομες χειρονομίες, οι γονείς του είναι ικανοί να εκφράσουν ανοιχτά στοργή και αγάπη. Να έχετε υπόψη σας τον αντίκτυπο που έχουν οι καβγάδες σας στο παιδί, χωρίς όμως να νιώθετε ενοχές ή να βασανίζεστε άδικα. Φροντίστε, αν το παιδί ήταν μάρτυρας του καβγά, να είναι μπροστά κι όταν συμφιλιωθείτε. Γιατί το πρώτο, μια που είναι πιο θεαματικό, το καταλαβαίνει εύκολα. Η συμφιλίωση όμως συνήθως περνάει απαρατήρητη. Εάν οι καβγάδες είναι συχνοί και βίαιοι, καταφύγετε σε ειδικό, γιατί αυτό είναι σύμπτωμα ότι υπάρχουν σοβαρές διενέξεις στο ζευγάρι.